გია კონტრიძე

კაცი - ძმა
კაცი - მეგობარი
კაცი - ლეგენდა
კაცი - მასწავლებელი
და უბრალოდ კაცი

ამდენი ეპითეტი და არც ერთი ტყუილი, თუმცა ეს ბოლომდე არ არის ის რასაც ეს პიროვნება მოიცავს, მას უნდა იცნობდე და გულით უნდა იყო მასთან, წინააღმდეგ შემთხვევაში მისთვის წყალი ხარ ადამიანი, წარმავალი. მხოლოდ ქვიშა რჩება მასთან, ღირებულს თვითონვე გიპოვის და გაგიგებს ბოლომდე გაიტანს შენსას და შენს გვერდით იქნება.

თავის დროზე რკინა-კავეულის ქარხნის დირექტორი, მაშინაც ჯინსებში გამოწყობილი ცხოვრებისგან სიამოვნებას ღებულობდა და ღებულობს დღესაც, მაშინ კარგი ფულის მშოვნელი და მხარჯველი და დღეს, საკმაოდ მწირე შემოსავლის მქონე, არასდროს წელში გატეხილი არ დახვდება მასთან მისულ ძმაკაცს, ახლობელს თუ შინაურს. მასთან ძმობა ძნელი არაა, მთავარია გულით იყო ღია და თვითონ დაინახავს რა გჭირდება შენ და მაშინ შეგიძლია ჩათვალო რომ, ის რაც შენ გჭირდება და გია კონტრიძეს შეუძლია შენთან არის.
ალბათ სწორედ ამ ნიშნებით ამოირჩია გიამ თავისი შემდგომი თაობიდან 2 ადამიანი, ზურა გამცემლიძე და მე, თქვენი მონა მორჩილი. მე კიდევ პატარა ვარ ჩემს უფროს ძმასთან, ზურასთან შედარებით. ისიც გიას მოწაფეა კაცობაში და დღე ისე არ გავა, გია არ მოიკითხოს, რასაც მე ხშირად ვერ ვაკეთებ. ზურამ თუ თვითონ გაკვალა გიამდე მისასვლელი ბილიკი, მე ცოტა განგებამაც შემიწყო ხელი, მაგრამ საბოლოოდ სავალი გზა მე და ზურას ურთულესი შეგვხვდა.
17 წლის ვიყავი, როდესაც ამ უბანში საცხოვრებლად გადმოვედი და უბანში (მანამდე კორპუსში ვცხოვრობდი და მსგავსი არ მენახა) პირველად ვნახე თბილისური ეზო. გია მაშინ ჩემს ეზოში ცხოვრობდა. ახალი წელი იყო. ეზოში ბიჭები მწვადს წვავდნენ და ფანჯრიდან გავიხედე. ზურამ ამოიხედა და ხელით მანიშნა ჩამოდიო. ჩავედი. ამოსვლა ბუნდოვნად მახსოვს, მხოლოდ მახსოვს როგორ მეძახდა საკმაოდ ხმამაღლა ვიღაცა ყურში:
-ჰაა, ამიგოო, ერთიც ავედით ეგ არის და ეგა ბრატ...
მის და არა ჩემს შემდგომ სიმთვრალეებში მივხვდი ამ სიტყვების ავტორი. მე ზურას ხელის დაქნევით ჩავედი უბანში, უბნის გასაცნობად და გიამ ამომიყვანა. აქვე დავაყოლებ, რომ მამაჩემი და გია ცხოვრების განმავლობაში არასდროს შეხვედრიან პირისპირ ერთმანეთს ამ მომენტამდე, მაგრამ მათი სახელები და გვარები მუდამ ტრიალებდა ერთის მეორეს სიახლოვეს და მეორისა პირველთან. საქმე იმაში იყო რომ, ჯანო და ტოტოშა ბაგრატიონები მამაჩემის მეზობლები და გიას დეიდაშვილები იყვნენ ;)
ბედის ირონია? ალბათ. სახლში ამოყვანის მომენტში გიამ არც იცოდა ვინ ვისთან მიყავდა.
გავიდა წლები, გიას ასაკიც მოემატა და შესაბამისად ორგანიზმიც გაუცვდა, შეირყა ჯანმრთელობა და ორგანიზმი ისე ვერ ჭრის როგორც მაშინ, მაგრამ ეს მხნე კაცი ისე ხალისიანად გამოიყურება, ისე აზარტით აწვება ცხოვრებას, რაგინდ პესიმისტი იყო მაინც ოპტიმისტურად შეგახედებს ყველაფერზე.

93 წელს მე და მამაჩემს მოგვიწია ფოთისკენ წასვლა, საჭესთან გამოუცდელი უნდა დავმჯდარიყავი და "ამხელა" გზაზე დიდი პასუხისმგებლობა ამეღო. სახლიდან გასულებს გია შეგვხვდა. თბილისური ეზოს ტრადიციებიდან გამომდინარე ჩვენი გეზის შეტყობისთანავე გვთხოვა:
-5 წუთი მაცადეთ და მეც წამოვალ-ო. უარს ვინ ეტყოდა, ჰოდა ასე წავედით ფოთისკენ. გზაში ბევრი რამე მასწავლა, როგორ დამეწყო და დამემთავრებინა გასწრება, როგორ მევლო ჩქარა და ეკონომიურად, როგორ მომეჭრა გზა წინ მიმავალი მანქანისათვის და ასე შემდეგ. 2-დღიანი დამქანცველი მოგზაურობის შემდეგ კი არ მეძინებოდა დაძაბულობისგან. აქაც გაისმა ნაცნობი ხმა:
-მეგობარო ამოდი ჩემთან - ავედი. დამიდგა 1 ჭიქა არაყი, მომჭრა 1 ნაჭერი სალა (!) და მეუბნება - დალიე და მიაყოლე, მერე წადი სახლში და დაიძინე.
-რას მიზავს გია 1 ჭიქა, კარგი რა, რას მეკაიფები...
-მიდი - გამამხნევა - 1 ჭიქა მოგიხსნის დაძაბულობას, 1 ნაჭერი მოკლავს შიმშილს, 2 ნაჭერი შეგაწუხებს, ტაკ შტო დავაი...
დავლიე, მივაყოლე და სახლისკენ წამოსული მოაჯირ-მოაჯირ მოვედი სახლში.
ეგეც აქტივში გიას 1 სწავლება.

ამ 3 კვირის წინ ნარდი მასწავლა, მაშინ როდესაც 26 წელია ნარდს ვთამაშობ, თანაც კარგ დონეზე.
ბუქსირით სიარული მასწავლა.
კარგი კაცობა მასწავლა.
დარეკილზე არ შეკითხვა მასწავლა (ამას მგონი გავრცობა ჭირდება: ერთხელ დავურეკე მჭირდებითქო, ჰოდა ეგრევე ჩემთან გაჩნდა. ვკითხე: "რაზე გეძახი იცითქო?", მიპასუხა: "შენ რომ დამირეკე, გამოდის გჭირდები მე, მაშინ მე არ დამირეკავდიო")
ცხოვრებისკენ ლტოლვა მასწავლა
დამპალი ძმაკაცობა დამანახა (არა ჯანმრთელი, არამედ ძირგამომპალი).
და ზოგადად დიდ ცხოვრებისკენ მიბიძგა ხელი.
დიდი როლი მამაჩემს და დედაჩემს მიუძღვის ჩემს აღზრდაში, მაგრამ არანაკლები მიუძღვის ადამიანს, რომელსაც გია კონტრიძე ქვია.

ღმერთმა დაგლოცოს გიო, შენისთანა ხალხმა უნდა იმრავლოს დედამიწაზე, უნდა ბევრნი იყოთ ადამიანის ტალკვესებად და არა მარტო.
მე კი ჩვენი მეგობრობის გასამართლებლად გპირდები: ვიყო შენსავით სამართლიანი


P.S. ვინც ვერ გაიგო რა წერია, მეორედ წაიკითხოს, მესამედ წაიკითხოს. თუ კიდევ გაუგებარი დარჩა რამე, მაშინ მიმართოს სისტემურ ადმინისტრატორს, ან დააბრალოს თავის თავს ;)
ესეც გია, სასწაული ადამიანი

ბიზნესმენი (მოთხრობა)

ნათესავის დაბადების დღეზე წასვლა დიდად არც მინდოდა, მაგრამ ვალდებულებებს ვერსად გავექეცი და უხალისოდ წავედი. ვიცოდი მხიარული საზოგადოება იქნებოდა და მოსაწყენად მაინც არ მეცლებოდა, ეს იყო დამატებითი მიზეზი და წავედი. მისვლისას აღმოჩნდა, რომ იმ საზოგადოების გარდა ახალი ნაცნობობაც მელოდა წინ.
გურამი, რომლის გვერდითაც მე სუფრაზე მოვხვდი, დაახლოებით 45-47 წლის მამაკაცს წარმოადგენდა, წვრილთვალება და ძლიერი გამომეტყველების, ხელზე დიდი ოქროს ბეჭედი და ოქროს საათი ხაზს უსვავდა მის ფინანსურ სიძლიერეს. არ ვიცი საიდან მოხვდა სუფრაზე, ან ვისი მხრიდან იყო, მაგრამ ყველა რომ მოწიწებით ესაუბრებოდა ვხედავდი. სწორედ სხვების მოწიწებამ ჩემში ზიზღის პირველი ტალღა წარმოშვა, რომელიც ნელნელა იზრდებოდა და მალე ცუნამს მივიღებდი თუ არ გავასწრებდი აქედან, მაგრამ სად? არანაირად არ მინდოდა გონებაში არც ტალღა, არც ცუნამი და არც პანიკა. მშვიდი საღამოს გატარება მერჩივნა, რასაც უკვე გუნებაში ვემშვიდობებოდი კიდეც, თუმცა ვცდებოდი. საღამო მშვიდი იყო და არა ხმაურიანი, თუმცა დაძაბული და ჩახლართული.
-ლიმონათს მიირთმევთ? - ზრდილობის გამო ვკითხე უცნობს, რადგან ლიმონათს ვერ მიწვდებოდა ან დამამხობდა მაგიდას თავზე და ლიმონათს აიღებდა.
-არა, გმადლობთ, ღვინოს გაზიანს არ ვაყოლებ - იმდენად ჩუმად მითხრა, თითქოს საიდუმლოს მიმხელდა და ცდილობდა არავის გაეგო.
-კი ბატონო - ვუპასუხე მეც და ჩემთვის დავისხი, უფრო კი იმიტომ, რომ იგი ამას არ დალევდა და თითქოს ვეჯიბრებოდი კიდეც, აი შენ რომ არ სვავ მე მივირთმევ და გემოსაც კარგად ჩავატანთქო.
-ყმაწვილო არც თქვენ გირჩევთ - მომიბრუნდა ჯერ კიდევ უცნობი გურამი - ჯანმრთელობისთვის არ არის კარგი და ღვინოც უფრო მალე მოგეკიდებათ, რეკომენდაციას გაძლევთ ღვინოსთან ერთად არასდროს დალიოთ გაზიანი სასმელი - დაამთავრა შეგონება და გამიღიმა. საპასუხოდ მეც გავიღიმე, მხოლოდ დაბნეულმა კითხვა შევუბრუნე:
-რატომ იქნება საზიანო გაზიანი ღვინოსთან?
-ღვინო თავისთავად მძიმეა მოსანალებლად და გაზიანით კიდევ უფრო ამძიმებთ, ღვიძლი კი ორივეს ერთად ძნელად ერევა.
-თქვენ ექიმი ბრძანდებით? - ეტყობა ძალიან თვალებგაფართოებულმა ვკითხე, რადგან სიცილით მომიგო:
-არა, მე ბიზნესმენი ვარ - ამაყად გამომიცხადა მან
ცოტა ხმამაღალი მეჩვენა მისი განცხადება, ქვეყანა საომარ მდგომარეობაშია, ეკონომიკა შერყეული და ამ დროს ვიღაც კაცი პრეტენზიას აცხადებს ბიზნესმენობაზე
-უკაცრავად, ვერ მიგიხვდით - თავხედობაზე გადავედი მე
-ნება მიბოძეთ წარმოგიდგეთ, გურამ საყვარელიძე, ბიზნესმენი...
-სულ ბიზნესმენი იყავით? - არ შევეპუე მის ასეთ ხმამაღალ განცხადებას, მაგრამ ეს იმდენად ხმამაღლა გამომივიდა, რომ მთელი სუფრა გაირინდა და ბუზის გაფრენაც კი ისმოდა მიუხედავად ზამთრისა და ბუზის არ არსებობისა. მან ცინიკური გამომეტყველება მიიღო და ხუმრობით მიპასუხა:
-ყმაწვილო, თქვენ როგორ გგონიათ რა ერქვათ გადამყიდველებს კომუნისტების დროს?
-სპეკულანტები, მუქთახორები...
-და თქვენი აზრით ისენი საზოგადოების წურბელები იყვნენ არა?
-იყვნენ თუ არ იყვნენ ეგ ჩემი გასახილავი არ არის, მაგრამ თუ თქვენ მათ ბიზნესმენებს უწოდებთ, ეგ არ ნიშნავს რომ ისენი აუცილებლად მაგ დარგის ხალხი იყო. მე მიმაჩნია, რომ ბიზნესმენები იყვნენ ქარხნის დირექტორები და ხელმძღვანელობა, რომლებიც მართავდნენ საქმეს და არ იყვნენ სხვისი სულის ამოხდაზე გადასულები. ჯინსი რომელიც დღეს 30 დოლარი ღირს მაშინ 70-80 მანეთად იყიდებოდა. შეგახსენებთ ბატონო გურამ, რომ მასწავლებლის ხელფასი იყო 80 მანეთი. გამოდის რომ მას არ უნდა ჩაეცმია შვილისთვის?
გურამს მწარედ გაეღიმა, თუმცა ამ ღიმილით ისარგებლა თამადამ და მორიგი სადღეგრძელო შემოგვთავაზა. სადღეგრძელოს ჩამოვლის შემდეგ დიალოგი გაგრძელდა, თუმცა აღარც ისე ცხარედ და შედარებით რბილ ტონში.
-თქვენ არ გამიმხელთ თქვენს სახელს?
-მიშა დამიძახეთ
-გასაგებია ბატონო მიხეილ...
-მე არ მითქვამს მიხეილი მქვიათქო
-გასაგებია ბატონო მიშა...
-უკაცრავად, ბატონობითაც ნუ მომმართავთ, მე ასაკით თქვენზე გაცილებით პატარა ვარ - არ მიყვარდა როდესაც ზრდილობიან ფორმებს ვინმეს დასამცირებლად ხმარობდნენ
-კარგი, მაშინ თქვენც გურამი დამიძახეთ და ვიყოთ მეგობრები - ნაბიჯი გადმოდგა გურამმა
-არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო - არც მთლად ხალისით ვუპასუხე მე
-რას საქმიანობთ მიშა?
-მერიის ერთერთ სტრუქტურაში ვარ წამყვან სპეციალისტად, თქვენ რას საქმიანობთ? - ინტერესი მკლავდა გამეგო მისი ბიზნესის შესახებ
-მე მოგახსენეთ უკვე, რომ ბიზნესით ვარ დაკავებული - ამაყი ტონი ისევ გაისმა მის ხმაში
-რას შეეხება თქვენი ბიზნესი? რას წარმოადგენს, რა სფეროა, მომსახურებაა თუ ვაჭრობა?
-ციტრუსი გამაქვს აქედან ჯერ უკრაინაში, შემდგომ რუსეთში, იქ მეორე ციტრუსზე - აქ უკვე ხმას დაუწია და ჩემსკენ გადმოიხარა - ასაფეთქებელ ციტრუსზე ვცვლი და შემომაქვს უკან.
-ლიმონკა? - არ დავიბენი მე, თუმცა დაბნეულიც ვიყავი და დემორალიზებულიც, უკვე მივხვდი თუ რატომ ესაუბრებოდა მთელი სუფრა მოწიწებით. ეს კაცი იყო იარაღის მსხვილი შემომტანი საქართველოში, თუმა მისი შემოტანილი იარაღი სად მიდიოდა არავინ იცოდა.
-დიახ, დიახ და შემდგომ მას ვუკეთებ რეალიზაციას საქართველოში, ანუ მე სრულიად ქართულ ბიზნესს ვაწარმოებ.
-ვინ არიან თქვენი კლიენტები?
-თავდაცვის სამინისტრო ძირითადად...
-არაძირითადად?
-მიშა გადახედე მაგიდას, აქ არავინ არის უიარაღოდ მოსული...
-მე არ მაქვს იარაღი... - ჩემი რეპუტაციის დაცვა ვცადე მე (სხვათაშორის გამომივიდა)
-ხო, თქვენ გამონაკლისი ხართ, ალბათ არ იცით რა ხდება ქუჩაში და იმიტომ.
-ვიცი და საკმაოდ კარგადაც, უბრალოდ მე თბილისელი ბიჭი ვარ და არ მჭირდება იარაღით ჩემი სახელის დაცვა, ჩემი იარაღი ჩემი ენა და გონებაა...
-ნუ ცხარობთ, გასაგებია თქვენი პოზიცია, მაგრამ აქ საკამათოდ არ ვართ შეკრებილნი მგონი. მე ჩემი საქმე მაქვს და ვაკეთებ ფულს, თუ როგორ ვაკეთებ ეს ჩემს შესაძლებლობებზე ისახება მხოლოდ და არამგონია ვინმეს გასასჯელი იყოს ჩემი საქმე.
ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, მეგონა რეციდივისტს ველაპარაკებოდი, არც შევმცდარვარ, თუმცა ჩემი ეჭვები რამოდენიმე წელიწადში გამართლდა.

***
ამ დიალოგის მერე გავიდა 2 წელი, ომი საქართველოში, აფხაზეთის ტერიტორიაზე დაახლოებით წელიწადნახევრის დამთავრებული იყო, ცხინვალში ახლობლის ქორწილში ვიყავი წასული და იქედან ვბრუნდებოდი, ნაცნობმა სახემ ყურადღება მიიქცია და მანქანა შევაჩერე. არც შევმცდარვარ, გურამი იდგა გზის ნაპირთან და ვიღაცას ესაუბრებოდა, იქვე იდგა ახალთახალი ბმვ, რომელსაც საბურავი ქონდა დაშვებული.
-რამე ხომ არ გიჭირთ ბატონო გურამ? -შეკითხვით გადმოვედი მანქანიდან.
-მიშა? შენ აქ როგორ მოხვდი? არაფერი მიჭირს, საბურავი გასკდა და სანამ გამოცვლას დავიწყებდი ახლობელი შემხვდა, გაიცანი ოლეგია მისი სახელი
ახალგაცნობილს ხელი ჩამოვართვი და საბურავს დაკვირვებით დავხედე, ტყვიით იყო გახვრეტილი. გამოდის რომ გურამი გააჩერეს ძალით და თავისიტ არ გაუჩერებია მანქანა.
ოლეგმა რუსულად დაილაპარაკა
-кто этот молодой пацан?
-знакомый мои - უპასუხა გურამმა
-мне приятно познакомиться с вами - ვცადე იოლად ჩავრთულიყავი საუბარში და არ დამეძაბა სიტუაცია, ისედაც კონფლიქტის ზონაში ვიყავით. ოლეგი ეთნიკურად ოსი აღმოჩნდა, იარაღის საყიდლად ყოფილა მოსული შეხვედრაზე. მე არ მეშინოდა მათი, ექსტრემისტების, საკმაოდ ბევრს ვიცნობდი მათი მხრიდანაც, ამიტომაც თამამად ვიყავი.
-пускай оставит нас, а то мне придётся его убить - ამოცრა კბილებში ოლეგმა
-нет никаких проблем, он свой человек - ჩემს დაცვას შეეცადა გურამი
-у нас с вами много общих друзей, я с многими местными знаком - ვუპასუხე ოლეგს მე და გურამს მივუბრუნდი - თუ პრობლემა გაქვს რამე ეხლავე მოვაგვარებ, ამას ვის გადაყრიხარ - და გამეღიმა, გაეღიმა გურამსაც და ოლეგსაც, რომელსაც შევატყვე რომ ქართული იცოდა, მაგრამ არ საუბრობდა ქართულად.
-არა, მე არ მაქვს პრობლემა, ეს ახალი მანქანაა და არ იცნობდნენ, საბურავიც იმიტომ მაქვს გახვრეტილი ტყვიით, ოლეგი კი იარაღის საყიდლად არის მოსული და ფასზე ვთანხმდებით, სათადარიგო საბურავიც მაქვს და იმითი წამოვალ თბილისში
-მეც არ შეგაწუხებთ მაშინ - მივუგე მე და ჩემი მანქანისკენ წასვლის წინ ოლეგს ხელი კიდევ ერთხელ გავუწოდე - cчастливо оставаться
-კარგად იკავი - დამტვრეული ქართულით დამემშვიდობა ოლეგი
მანქანაში ჩავჯექი და დავიძარი, თავში მიტრიალებდა უამრავი ფიქრი, აზრი და შეკითხვა. თურმე ე.წ. ოსურ მხარეს ვინ ამარაგებს და ამაყად ეჭირა თავი სუფრაზე. იქნებ აფხაზეთშიც ეს ამარაგებდა იარაღით მოწინააღმდეგეს? ჩემი მეგობრის ლევანის მონაყოლი გამახსენდა, როდესაც დავალებაზე მიდიოდნენ აფხაზეთში და "ლიმონკები" არ აფეთქდა, მტერი უვნებელი გადარჩა და 300 ადამიანიდან მხოლოდ 10 გამოვიდა ცოცხალი. ის "ლიმონკები" რომ აფეთქებულიყო ჩვენი დანაკარგი არ იქნებოდა 5 კაციც კიო. გურამის ნახელავი ხომ არ იყო? ამას გამოძიება ადრე თუ გვიან დაადგენს, მაგრამ გამოძიება რას უშველის ამდენი ადამიანის მსხვერპლს?

***
გავიდა კიდევ ათი წელი
ამ პერიოდში გურამისთვის თვალი არც შემთხვევით მომიკრავს არსად და არც მისი სახელი და გვარი გამიგია სადმე. ჩემს ბიძაშვილთან მასზე არ საუბრობდნენ როგორც წესი, ამიტომ კითხვასაც აზრი არ ქონდა, მაგრამ მე არ მასვენებდა მისი ბედიღბალის შესახებ რაიმე ცნობა. ასეთი ცნობაც გამოჩნდა მალე.
სასამართლოში გავყევი მეგობარს, რაღაც პროცესი ქონდა, რომელიც სავარაუდოდ უნდა გადადებულიყო და იქედან ქობულეთში მივდიოდით. ყურადღება მიიქცია ერთმა სასამართლო დარბაზმა, სადაც რამოდენიმე ახლობელი შევამჩნიე შედიოდნენ. მეც შევყევი და გურამის სასამართლოზე ამოვყავი თავი. რადგან დრო მქონდა, ცოტა ხანი მეც შევჩერდი. გურამს ასამართლებდნენ ადამიანის სიცოცხლის ხელყოფის გამო. დღეს საბრალდებო დასკვნა უნდა წაეკითხათ, შესაბამისად ყველაფერი ნათელი იქნებოდა.
მოსამართლე შმოვიდა და ცივი მზერით გახვრიტა გურამი. შემდეგ დაიწყო და რა დაიწყო:

1) საქართველოს თავდაცვის სამინისტროსთვის უხარისხო იარაღის მიყიდვა 1991-93 წლებში
2) ამავე უწყებისათვის მიყიდული უხარისხო ასაფეთქებელი მასალა
3) ხარისხიანი იარაღის მიყიდვა ე.წ. საბურთალოს საძმოსთვის 1992-94 წლებში
4) ამავე პერიოდში გაყიდული იარაღი თბილისის სხვადასხვა ტერიტორიებზე
5) სვირის საძმოს იარაღით მომარაგება
6) მაჭახელას არსენალის შევსება
7) ცხინვალის რეგიონში დიდი რაოდენობით იარაღის კონტრაბანდა საქართველოს ერთიანობის წინააღმდეგ მებრძოლთათვის
8) აფხაზეთის ტერიტორიაზე, სოფელ ტამიშთან სეპარატისტებთან შეხვედრა და მათთვის სამხედრო რუქების და აღჭურვილობის გადაცემა
9) საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მიხედვით გადასახადების თავიდან აცილება
10) ბეჟან მონიავას სიცოცხლის მოსპობა

გამოვიდა რომ ეს ადამიანი დაიჭირეს გადასახადების გადაუხდელობაზე, მაგრამ ამდენი რამის დაშავების შემდეგ მისთვის სამუდამო პატიმრობაც კი მეცოტავა. მსოფლიოში არ არის ისეთი კანონი, რომ ამდენი ცოდვა ადამიანს ჩამოაწეროს. როგორც მერე მოგვიანებით გავარკვიე, მისთვის კონფისკაციით ჩამოურთმევიათ აგარაკები წყნეთში, ქობულეთში და ბაკურიანში, ბინები ვაკეში და საბურთალოზე, ძვირადღირებული ოფისი სოლოლაკში და თავისი პირადი მანქანა, რომლის ღერებულების დასახელაც საკმარისია (150 000 ამერიკული დოლარი).

თვითონ კი საბოლოო სიტყვაში ასეთი რამ თქვა:
-მე არ ვარ დამნაშავე, მე პატიოსნად ვაკეთებდი ბიზნესს და 2 დღე არ დამცალდა დღგ-ს (დამატებითი ღირებულების გადასახადი) გადასახდელად. ჩემს ქვეყანას მე საერთო ჯამში 10 000 000 ლარი გადავუხადე მხოლოდ გადასახადებით და რა მომიტანა მან? პატიმრობა...

ავტორისაგან:
ეს მოთხრობა არ არის ვინმეს ჭკუის სასწავლებლად დაწერილი, იგი დიდმა გულისტკივილმა დამაწერინა. გულისტკივილი კი ეპოქამ შვა, ეპოქამ, რომელმაც უამრავი ჩემი თანატოლის სიცოცხლე შეიწირა საპასუხოდ.

პარადოქსი

ცნობილი ინგლისელი მეცნიერი ისააკ ნიუტონი ცნობილი არ დაბადებულა, მას ბედისწერაში ეწერა რომ მისი სახელი და გვარი უნდა დარჩენილიყო დედამიწის ისტორიაში სამუდამოდ.
ერთი ჩვეულებრივი ზარმაცი კაცი იყო, იჯდა თავისთვის ხის ძირში და ხან სვავდა, ხან ბანქოთი ერთობოდა. მაგრამ დამწიფდა ვაშლი და ვეღარ გაძლო ხეზე, მოწყდა ყუნწიდან და დაეშვა დედამიწისკენ. ესეც გრავიტაციის ბრალია, თორემ ხომ შეიძლებოდა წასულიყო კოსმოსისკენ და დღემდე იფრენდა მზის სისტემაში, ეხლა მარსზეც მიაღწევდა და ნიუტონის სახელსაც უჩინარს დატოვებდა.
ხოდა ჩამოვარდა ეს ვაშლი და ნაბახუსევ ისაკს დაეცა თავზე, რის შედეგადაც დაფიქრდა კაცი, დაფიქრდა ბედის ირონიაზე და მიხვდა, რომ ირონია აქ არაფერ შუაში იყო და რაღაც ძალა დედამიწაზე აგდებდა ყველაფერს. ხოდა მიხვდა, ეს იყო დედამიწის მიზიდულობის კანონი და დაარქვა გრავიტაცია. უნდა გავაკრიტიკო ისააკი და აღვნიშნო, რომ გრავიტაციას დღეს აპლიკაცია (ინგლისური სიტყვიდან apple) უნდა ერქვას, მაგრამ ისააკს სად ქონდა მაგდენი ფიქრის დრო, უკვე დიდი მეცნიერი გახლდათ და ახალი საფიქრალი მიეცა, კერძოდ: რა ძალით დაეტაკა ვაშლი მის თავს? და დაასკვნა: ვაშლი იმ ძალით დაეტაკა ისააკ ნიუტონის თავს, რა ძალითაც მისი თავი დაეტაკა ვაშლს. ვუალა მეგობრებო, ნიუტონის მესამე კანონიც დამზადდა, მაგრამ რა ვუყოთ წინა ორს? ან რატომ მესამე? ეხლა პახმელიაზე მყოფი ნიუტონისთვის ცოტა ძნელი იქნებოდა მიხვედრილიყო რომ ეს კანონი პირველ ნომრად ეღიარებინა, ამიტომ ადგა და დაიწყო ფიქრი იმაზე, თუ რა იქნებოდა იმ შემთხვევაში თუკი მისი თავიც იმოძრავებდა ვაშლის ვარდნის სიჩქარით. ამ შემთხვევაში ხომ ვაშლი და თავი უძრავი იქნებოდნენ ერთმანეთის მიმართ? ხოდა ეს იქნება პირველი კანონიო - დაასკვნა გუნებაში ღიმილით - მაგრამ მეორეს რა ვუყოთ? ეხლავე უნდა ჩავუჯდე წიგნებს, და ვიპოვი პასუხსო. ხოდა მიიღო განათლება, გახდა დიდი მეცნიერი და დაწერა იმფერი კანონები რომლებიც შემდგომში კლასიკური მექანიკის საფუძვლებად იქცა და დღემდე საფუძვლიდან უკვე კედლებადაც გადაიქცნენ და სახურავსაც მალე წარმოადგენენ (თუ უკვე არ არის წარმოდგენილი).

ასეა თუ ისე ნიუტონის გვარი ისტორიაში დარჩა და ბედისწერაც გამართლდა.
ჟოზეფ ლუი ლაგრანჟის თქმით: "ნიუტონი უდიდესი გენიოსია, რომელიც კი ოდესმე გაჩენილა ამქვეყნად და ასევე ყველაზე იღბლიანი, ვინაიდან სამყაროს სისტემის დადგენა მხოლოდ ერთხელაა შესაძლებელი".
თუ სამყაროს სისტემის დადგენა ერთხელაა შესაძლებელი, მაშინ ნებისმიერი აღმოჩენა ოდესმე მაინც ყოფილა პირველი. ამერიკის აღმოჩენა კი რამოდენიმეჯერ მოხდა ჯერ ქრისტეფორე კოლუმბმა აღმოაჩინა, შემდეგ ამერიგო ვესპუჩიმ. მაგელანს კი არაფერი დაუტოვეს, მანაც გაბრაზებულმა წრე შემოუარა სამხრეთ ამერიკის კონტინენს (ამ კონტინენტის სახელწოდებასთან რა კავშირი აქვს ამერიკას ვერ დავადგინე, სახელმწიფო ამერიკა აქ არ არსებობს და კოლონია აქ არ ქონია). მაინც ტყუილად იწვალა, მისი სახელი მხოლოდ ერთ სრუტეს ქვია.

საბოლოო ჯამში:
ნიუტონი ვაშლის მოწყვეტაში არ დაღლილა და ამხელა საქმე ქნა, მაგელანმა კი ლამის მთელი ცხოვრება მოგზაურობას შესწირა და პააწაწუნა დამსახურება აქვს.

პარადოქსია რა

იური გაგარინი

რა განსხვავებაა ამ ორ ნამღერში?
ეხლავე ავხსნი. პირველში 1983 წელია, მეორეში 2006
კაცი დაბერდა და ისევ ამ უკვდავ სიმღერას სთხოვენ იმღეროს, ერთგვარი სავიზიტო ბარათი გახდა მისი. მაგრამ ორივე იმიტომ დევს, რომ ადამიანებს დაკვირვების საშუალება მივცე. დავაკვირდეთ ტოტოს სახეს და დავინახავთ, რომ სანრემოზე ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ტოტო შერჩენილი ენთუზიაზმით ასრულებს სიმღერას L`italiano, ხოლო მოსკოვში უკვე დაღლილი სახე აქვს და ეს სიმღერაც ყელში აქვს ამოსული.
რა კავშირია იური გაგარინსა და ამ კონკრეტული მომღერლის სახის გამომეტყველებას შორის?
კავშირი დიდია. იურიმ რომ თავისი ყველაზე ცნობილი სიტყვა თქვა (поехалиии) მას მერე საბჭოთა კავშირმა ძალიან ბევრი ამოგზაურა მსოფლიოს გარშემო, იმდენი ამოგზაურა, რომ ბოლოს იური ბატონი შეცდა ჭკუიდან (უფრო კი დააბრალეს) და გამოკეტეს საგიჟეთში. მას კი ფრენა უყვარდა და სურდა, ფრენისთვის იყო დაბადებული და გაჩენილი. უშიშროებამ კი სამუდამოდ აუკრძალა ფრენა, მიზეზი მარტივი იყო: კაცმა კოსმოსი მოიარე და აქ ატმოსფეროში რამე რომ მოგივიდეს შევრცხვებითო.

ადამიანი არის ცვეთადი, მისი უნარები, ორგანოები და გარეგანი შეხედულება, ყველაფერი ცვდება და არ ღირს მისი ზედმეტად დატვირთვა და გადატვირთვა. სწორედ ამიტომ უნდა გავუფრთხილდეთ ერთმანეთს იმაზე მეტად ვიდრე ვუფრთხილდებით. დავაფასოთ ერთმანეთი და გვიყვარდეს ერთმანეთი.
ამით წავადგებით ჩვენს ქვეყანას, მერე ერთმანეთს და მხოლოდ მესამე პლანზე ჩვენს საკუთარ თავს

ალბერტო მორავია, "ნახვამდის"

მოთხრობაში საუბარია ადამიანზე, რომელიც ციხიდან თავისუფლდება და ციხის უფროსს დაემშვიდობა:
-ნახვამდის ბატონო ციხის უფროსო.
-თქვენ გინდოდათ გეთქვათ მშვიდობით?
-დიახ...
იმ ციხეში სხვის გამო იჯდა მოთხრობის გმირი და გამოსვლის დღესვე ნახულობს და კლავს კიდეც ვინც ყალბი ჩვენება მისცა. შემდეგ ისევ იმ ციხეში ბრუნდება და ციხის უფროსსაც ნახულობს.

დამშვიდობება "ნახვადმის" ნიშნავს - სანამ გნახავ, გნახავ მალე და ა.შ.
რამდენ ასეთ შეცდომას ვუშვებთ დღეს ქართველები?
ჩამოვთვლი რამოდენიმე მათგანს:
ქართულ-ოსური კონფლიქტი (!?)
ქართულ-აფხაზური კონფლიქტი (!?)
ორივე შემთხვევაში ჩვენ თვითონ ვაღიარებდით რომ ისენი მხარეები არიან, არადა ქვეყანაში ან სამოქალაქო ომი იყო (უკეთეს შემთხვევაში) ან უცხო ქვეყანას ვეომებოდით და ქარის წისქვილი გვეგონა (უარეს შემთხვევაში). ორივე ცუდია, ომი საშინელებაა

მთელი ქვეყანა შავ ფერებშია ჩაცმულ-ჩასმულ-ჩამჯდარი
აუცილებლად შავი მაქნანა უნდა ყავდეს ჭეშმარიტ ქართველს, აუცილებლად უნდა შავად იყოს მინები ჩაბურული (რომელიმე სპეცსამსახურის მსგავსად და ამავე დროს ეზიზღებათ პოლიცია და წესრიგი ქართველთ), უნდა ეცვას შავი ტანისამოსი და მაშინ არის მიმზიდველი
რანაირად გამოსწორდება ქვეყანა თუ ასე გაგრძელდება?

მორავიას სიტყვებს ვიტყვი:
ადამიანებს ჩვენი ქვეცნობიერი "მე" გვალაპარაკებს და ხშირად განსაზღვრავს ჩვენს მომავალს
ვნახოთ რა იქნება მომავალში

09.09.09 კალათბურთი და მამა

ყოველთვის ეს ორი მცნება ჩემთვის გაიგივებულია, რადგან საქართველოში ერთერთი საუკეთესო მწვრთნელი, ჩემი ბავშობიდან ჩემს სახლშია. ხოდა ძალიან ინერვიულა ნაკრების შესახებ ატეხილი აჟიოტაჟი, ჩემმა შვილმა კი წამოაყენა წინადადება: "წავიდეთ და დარბაზში ვუცქიროთო კალათბურთს"
ხოდა წავედით...

ვაი მე-8 სექტორს

შეცდომა არ დარჩა შეუმჩნეველი, მაგრამ ერთი მთავარი შეცდომა იყო 9 ქულიან სხვაობაზე რომ ცქიტიშვილი პირველ შეტევაში წავიდა და უცებ 3 ქულიანის სროლა გადაწყვიტა. არ იყო სწორი, მაგი მეც შევამჩნიე, ხოდა ისევე დატრიალდა უკუღმა თამაში, ძლივს გადმოვატრიალეთ. ამაზე იმდენი იჩხუბა, რომ ბოლოს მოგება ლამის არ გაეხარდა

ამ შეცდომამდე იყო რამოდენიმე შეცდომა. თქვენის ნებართვით ჩამოვყვები და რამოდენიმეს დავასახელებ:
1) მოთამაშეები ტელეგამოსვლაში თხოულობენ რომ ტრიბუნებზე თეთრი და წითელი იყოს ჭარბად. შე კარგო კაცო, მოთამაშე ხარ თუ კუწურიე? დროშას დავიჭერ და თეთრ-წითელი არ იქნება?
2) გასახურებლად გამოსული ერთერთი წამყვანი მოთამაშე ტრიბუნებზე იცქირებოდა და ნაცნობის დანახვისთქნავე გაესაუბრა მას. ანუ ეს მოთამაშე უკვე ვიცოდი რომ ვერ ითამაშებდა კარგად. (არ ფიქრობდა მომავალ თამაშზე, არამედ გადართული იყო ყოფით თემებზე) შედეგად 3 პერიოდის განმავლობაში მოტანილი 2 ქულა, 5 მოხსნა, 1 დაფარება და 15 გაფუჭებული ნასროლი, მათ შორის საჯარიმოებიც. მეოთხე პერიოდი 8 ქულა, 3 ჯარიმა, 0 მოხსნა და 0 დაფარება. საბოლოოდ გაფუჭებული თამაში, რომელიც სხვა მოთამაშეებმა ამოქაჩეს (ელისმა, ვ. ბოისამ, სანიკიძემ და ტუღუშმა).
3) ნერვების არასწორი თამაში. ანუ ბელორუსებმა იცოდნენ რომ წაგებული 14 ქულა უნდა ამოექაჩათ და ამისთვის მზად იყვნენ კიდეც, ხოლო ქართველებმა იცოდნენ რომ 14 ქულა ჯიბეში იყო და შედარებით მოისუსტეს. რაზე აისახა ეს ყველაფერი? ბუ (ცინცაძე) ინდივიდუალურ თამაშზე გადავიდა (რაღაც მომენტში ბურთი გაუვარდა ხელიდან, ჩვენებმა აიღეს და მერე ისე ჩავაგდეთ, თორემ მანამდე დაკარგული 2 შეტევა რა მოსატანია), ბუს მიყვა კაპიტანი ფაჩულია (ცოტა ქულები ქონდა დაგროვილი და ეს როგორ იკადრა ფარმა, ესროდა და ესროდა, აქვე ვიტყვი რომ ზაზამ კარგად სხვა მხრივ ითამაშა, 2 კაცი გაისტუმრა მოუსვლელში, ანუ 5-5 ჯარიმა აკიდა და თითქმის ცენტრის გარეშე დატოვა სტუმრები), ქულების დაგროვება მოუნდა ცქიტიშვილსაც. 100% ქონდა მხოლოდ კოსტა ტუღუშს (ყველა ბურთი ჩააგდო, პასი არ დაუკარგავს და ტექნიკური წუნი ქონდა 0)
4) 14 ნომერი კუდრიავცევის შეჩერება ვერ მოხერხდა, ნუ ამ კაცმა ყველაფერი ქნა რომ გუნდს არ წაეგო (28 ქულა ჩააგდო ქართველების კალათში), მაგრამ მარტო რას იზავდა.
5) უკვე ზემოთქმული პირველი შეტევის არასწორი შეჩერება ისევ ჩვენს მიერ.
6) პანიკა გუნდში
7) (აი აქ უკვე შოკი მივიღე კინაღამ) ბელორუსი ისვრის ჯარიმებს, ამ დროს ქართველი მოთამაშე ხელებს იქნევს, რომ მაყურებელმა დაუსტვინოს ან იხმაუროს. მაყურებლებს ცალკე შევეხები, მაგრამ მოედანზე დგეხარ და შენ გიცქერს ნახევარი საქართველო მაინც, რა ხელებს მიქნევ და მდირიჯორობ? იმ დარბაზში "შვეჩკი" ნაშები რომ მოიყვანე, ვინღა გიგულშემატკივროს? შენ მიხედე შენს საქმეს და გულშემატკივარი რამეს იზავს, ან თუ არ იზავს (რაც ბელორუსიაში არ ქონიათ საერთოდ) 14 (!) ქულას იგებ.

ეს ყველაფერი მე ჩემი თვალით დავინახე და შევიცანი.
მაყურებელი ძირითადად კმაყოფილი დარჩა, გუნდმა 2 ქულა მოიგო, ანუ მარცხით არ დამთავრებულა თამაში ქართველებისთვის. მააგრამ არის ერთი ნიუანსი, რომელიც მე ძალიან მღრნის შიგნიდან.
სპორტულ შეჯიბრზე წამოსული ადამიანი არ შეიძლება იყოს ჩაცმული თეატრალური კაბით
ეს არის აქსიომა და დამტკიცება არ ჭირდება. ჯაან ტაკოი გოგჩოები მოვიდნენ და ისეთი ტონით მკითხეს: "ბოძიში, აქ დაკავებულია???" რომ ვერ მოვითბინე და ვუთხარი: "ხო, დაკავებულია". ეს გოგოჩოები საქმროების საცქერლად უფრო მოდიან ვიდრე იქ რამის საკეთებლად. რაღაც ვერ ვიხსენებ გულშემატკივარ გოგოს, რომელიც საკინძეს იხსნიდეს კალათის უკან, რომ მავანმა მოთამაშემ საჯარიმო ვერ ჩააგდოს არა, მეც არ მაწყობს მასეთი აღვირახსნილი საქციელი, მაგრამ იმის თქმა მაინც შეიძლება: "აი, ნამდვილი გულშემატკივარიო"

დასასრულ მთელ საქართველოს ვულოცავ ამ წარმატებას, პროგრამა მინიმუმი შესრულებულია და საქართველოს ვაჟ კალათბურთელთა ნაკრები (ამ სიტყვაში "რ" შემეშალა და "ლ" დავწერე, იმედია მართლა ნაკლი არ იქნება ჩვენი ეს გუნდი) უმაღლეს დივიზიონში ითამაშებს


შენ კი ჩემო მამა, არ ინერვიულო, ამ ნაკრებს თავისი მწვრთნელი ყავს და მიხედავს ის, წამო მე და შენ პატარები ვავარჯიშოთ და გავზარდოთ კარგ კაცებად, კარგ მოთამაშეებად და კარგ ადამიანებად, წამო ...

იმერეთი

საქართველოს ყველა კუთხეს თავისი ხიბლი აქვს, მაგრამ იმერეთი მაინც გამორჩეულია ყველასაგან. ჯერ რიკოთის გვირაბის მერე ფილტვებში რომ იგრძნობ ჟანგბადის მოზღვავებას, მერე შეჩერდები სადმე ადამიანი და არ მოგაკლდება ყურადღება. ყველა კუთხისგან განსხვავებული ადამიანები ცხოვრობენ აქ და თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ მსოფლიოში ძნელად მოიძებნებიან მასეთები. 20 წლის წინ მახსოვს როგორ დაალევინეს ღვინო ადამიანს, რომელიც საერთოდ არ სვავდა, ის იყო პირველი დალევა და ის იყო მისი ბოლო დალევა, არადა დღესაც ცოცხალია და თავს კარგად გრძნობს. სქემა კი მარტივი იყო:
- დამიკავე ეს ჭიქა ბოშო შენე - მიაწოდეს სავსე ჭიქა, მიმწოდებელი მიტრიალდა და მეორე ჭიქა შეივსო თავისთვის, ხოდა მობრუნდა თუ არა, მაშინვე ჭიქა ჭიქაზე მიუჭახუნა და სადღეგრძელო უთხრა, ხოდა
- ეხლა, სავსე ჭიქა გიჭირამს ხელში და სადღეგრძელო გააქვს ნათვამი, ხოდა უნდა დალიო ჩემო ბატონოო - აქ იმერული აქცენტით თუ წაიკითხავ, მაშინვე გაგახსენდება რომ ეს სიმართლეა და გამოვლილი გაქვს მსგავსი სიტუაცია.
დაახლოებით იგივე მე შემემთხვა ვარციხეში. ორმოში გაღუნული დისკის გამო საბურავმა დაიშვა. გზას მხოლოდ სათადარიგო საბურავით გავაგრძელებ, მაგრამ დრო ხომ უნდა გამოცვლას. გამოცვლამ დაახლოებით 5-10 წუთი წამართვა. ღობის გადაღმა სუფრა იყო გაშლილი და ჭიშკრიდან გამოვიდა 40 წლამდე მამაკაცი, რა გაგჭირვებიათო, მომინათა თავის მობილურზე არსებული სანათი, მერე დამეხმარა დომკრატის დაწევაში და განაცხადა, ეხლა ამ ღობის გადაღმა სუფრაა გაშლილი და ასე უპატივცემულოდ ვერ გაგიშვებთო. საბურავის გამოცვლა 5-10 წუთი, სუფრა 30-40 წუთი+4 ჭიქა ღვინო.

საოცარია, ადამიანებს რომელთაც მწირი მოსავალი აქვთ, ყოველთვის გამონახავენ სტუმრისთვის იმდენ რამეს, რომ მოგერიდება უარის თქმაც და ამ ნობათის აღებაც.
სადაც ჩავედი, ჩემი მეგობრის ცოლოურში, დილით საბურავის გაკეთება მქონდა გუნებაში და თბილისისკენ სასწრაფოდ დაბრუნება, მაგრამ სანამ არ მოკრიფეს ლეღვი, ყურძენი, არ მოტეხეს ტარო და არ მოხადეს ჭურს თავი, რომ ღვინო გამოეტანებინათ, მანამდე გასაღებიც არ მაღირსეს ჩემი მანქანის.

გაგიმარჯოთ იმერლებო, თქვენზე ტკბილი ხალხი არ მეგულება მსოფლიოში და ამ ნაწერს დავასრულებ სხვების დარიგებით





იმერეთში ყველა მასპინძელია

თვისება

შეიძლება ცუდი თვისება მაქვს:
ნებისმიერ უცხო სახლში შესვლის მერე პირველივე რასაც ვაკეთებ ეს არის თვალებით ვეძებ წიგნების კარადას. იმის მიხედვით თუ რამდენი წიგნია და როგორ არიან განლაგებულნი ჩემი წარმოდგენა მექმნება ოჯახზე.
თუ ბევრი წიგნი ვნახე სახლში და მათი უმრავლესობა ღირებულია (არა კაცობრიობისათვის არამედ საინტერესოა და ბავშვის აღზრდისთვის საჭირო) დადებითი შთაბეჭდილება მექმნება ამ ოჯახზე, ხოლო თუ მათი უმრავლესობა ღირებულია კაცობრიობისათვის და ნაკლებად გამოსადეგია და მხოლოდ მაკულატურას წარმოადგენს ან ბიბლიოთეკა მწირია (ამ შემთხვევაში ოჯახსაც გააჩნია, შეიძლება ხელმოკლე იყოს ოჯახი და წიგნისთვის არ ეყოს სახსრები) უმეტესად უარყოფითი აზრი მექმნება და ამ აზრს ვერავინ მაცვლევინებს.
თუმცა უზარმაზარი ბიბლიოთეკის პატრონს 2 წიგნი არ ქონდა წაკითხული 2 ძმიდან ერთს, მეორე კი გარკვეული იყო იმ ბიბლიოთეკაში სად რა იდო და ზოგადად თავისუფლად საუბრობდა კიდეც ამ ბიბლიოთეკის და ამა თუ იმ წიგნის შინაარსზე.


ბევრი ოჯახი ცხოვრობს სოფელსა თუ რაიონულ ცენტრში და რამდენად სასიხარულოა ხოლმე რომ სახლშჳ შესულ უმეტესად ძველი წიგნის სუნიც მეცემა ხოლმე.

ამ დილით მასპინძელმა სიამაყით გადმოიღო და მაჩვენა წიგნი, რომელიც 1915 წელს იყო გამოცემული, დაწერილი იყო ძველ რუსულ ენაზე კირილიცათი და ერქვა "ფზიკური გეოგრაფია". თან დააყოლა:
-ეს არის ჩემს სახლში ყველაზე ძვირფასი ნივთი-ო

უზომოდ გახარებული წამოვედი იმერეთიდან
იხარეთ და იკითხეთ
ამაზე კარგი განა რა უნდა იყოს...

განსაკუთრებული ქართველები

ტაქსის, ავტობუსის და მიკროავტობუსის მძღოლები
რამდენი რამეა სათქმელი და რა ძნელია რამის თქმა. ადამიანები უდიდესი გაჭირვების შემხედვარენი იძულებულნი არიან უმდაბლეს საფეხურზე იმუშაონ და აკეთონ რაღაც საქმე, ოღონდ ფულის მასა ტრიალებდეს ხელში. მაგრამ დალოცვილო, მაინც აკეთებ და მაინც აკეთებ ხომ? გააკეთე ისე, რომ არავის არ დაჭირდეს შენი ლანძღვა და გინება, არავის არ შეუქმნა საფრთხე და სიამოვნება მიაყენო ხალხს. ის შენი 2 დიპლომი მთლად ტყუილად ხომ არ მოგცეს, ყველა მგზავრს რომ შესჩივი არა? რა უნდა იმის შეგნებას, რომ წითელი იმისთვის არ არის რომ შეგაფერხოს, რომ შენი გზა მაგ დროს არ არის. იმის შეგნებას რაღა უნდა, რომ მგზავრი მესამე ხაზში არ იქნება. ან რა ბედენაა ის, რომ ტუალეტში სახლში მიხვიდე და ქუჩის კუთხეში არ მოითავო.
იმისათვის რომ დედაქალაქში მოწესრიგდეს მგზავრთა გადაყვანის პრობლემა უმარტივესი პროცედურების წყებაა გასატარებელი ქალაქის პოლიტიკაში. მაგრამ ამას ყველაფერს "ფილტვი" ჭირდება, "ფილტვი".


ხულიგანი მძღოლები

"პატრულის დედა..."
"სითი პარკის დედა..."
"ამ მთავრობის დედა..."
"რა დრო დადგა, წითელზე ვეღარ მოხევ ტოოო..."
"დრიფტით მოსახვევში შევედი და პატრულმა გამაჩერა, რა უნდოდათ ჩემგან?..."
და უამრავ ასეთ ფრაზას გაიგებთ ქუჩის ფავორიტი მძღოლებისაგან ხშირად

ქუჩაში გამვლელი, რომელიც ქუჩის უაზრო ადგილზე გადასვლისას მანქანამ გაიტანა
"ჩემთვის გადავდიოდი, რა უნდოდა ჩემგან?" - კიდევ იოლად გადარჩა ამ სიტყვების ავტორი, არაფერი არ ქონდა მოტეხილი, მაგრამ თავისთვის ნამდვილად არ გადადიოდა


თითქმის ერთი და იგივეა ყველგან, ყველანი განსაკუთრებულნი ვართ

ქართველი და ქართველები

იმისათვის რომ ნათლად დავინახოთ ქართველი ადამიანის ტიპი ავიღოთ პერსონაჟი, შევურჩიოთ სახელი და განვიხილოთ მისი ქმედებანი დროსა და სივრცეში.
სახელად ბევრი ფიქრის შემდეგ შევარჩიე ქართული ფილმიდან "ბატონი ავანტურისტები" პერსონაჟი რომელსაც ბატონი ტრისტან სარალიძე თამაშობს. შესანიშნავი სახელია მე მგონი ბაბადული, რადგან არავის ქვია საქართველოში მსგავსი სახელი და ვერავინ იტყვის რატომ შეარჩიე ჩემი სახელიო. თუმცა მის ქმედებებში შეიძლება თავიანთი საქციელი დაინახონ (რისი შანსიც ნაკლებადაა რადგან ყველა ქართველი სხვის თვალში ხიჭვს ხედავს და საკუთარში დირეს ვერ ამჩნევს. ამ შემთხვევაშიც ბაბადული მსგავსი თვისებით იქნება "დაჯილდოებული".) მავანნმა. ვნახოთ, ეს ნაწერი არ ემსახურება იმას რომ ვინმემ აუცილებლად წაიკითხოს.
ბაბადული ჩვეულებრივი ქართველი ბიზნესმენია, ყავს ცოლი, შვილი და BMW X5. აქვს 5 ოთახიანი ბინა ვაკეში, აგარაკი წყნეთსა და გონიოში, სასტუმრო ქობულეთსა და ალანიაში. მისი ცხოვრების მისწრაფება არის ფული და საზოგადოებაში გავლენა. არის მაღალი, გამხდარი, სპორტული აღნაგობის, წაბლისფერი თმით, ქართული ცხვირით და ცისფერი თვალებით. მისი გარეგნობით არაერთი ქალბატონი თუ ქალიშვილი აღფრთოვანებული დარჩენილა, რითაც არაერთხელ უსარგებლია ბაბადულის.
მისი ცოლი, რომელიც მხოლოდ იმიტომ მოიყვანა, რომ ვიღაცას არ ეთქვა "ბაბადული გეიაო", ულამაზესი მინადორა, ასევე მაღალი, ქერა თმით და მოხდენილი ტანით. მისი სილამაზით ყველა მამაკაცი გაოგნებული დარჩენილა, თუმცა მას აზრადაც არ მოსვლია ესარგებლა ამ გაოგნებებით და ვინმესთვის გაეზიარებინა თავისი სარეცელი, მაგრამ სამაგიეროდ უხვად ღებულობდა საჩუქრებს და ბევრი ისეთი საქმეც მოუგვარებია (ისევ თავისი სილამაზის და გონების წყალობით), რომლებიც ადამიანის გონებას წარმოუდგენლად მიაჩნია.

ბაბადული არასდროს ჩერდება მანქანით წითელ შუქზე, მერე რა რომ შეიძლება ჯარიმა მოვიდეს, მთავარია არავინ გაიტანოს და სხვა ყველაფერი ხომ მოგვარებადია, თუნდაც ის რომ მწვანეზე თავის გზაზე მიმავალმა პერპენდიკულარულად მოძრავმა მანქანამ საკმაოდ ძლიერად დააზიანოს მისი ავტომობილი. ვაი იმ მძღოლის ბრალი, ამხელა მანქანას თუ ვერ ხედავს რა უნდა საჭესთან? ხომ ხედავსის ბეჩავი მძღოლი, რომ ბაბადული მოდის. რაა? წითელზე? არა ძმაო, გახედე შუქნიშანს...

ბაბადული მაღაზიიდან არ აჩერებს შორს. აქ გაჩერება არ შეიძლება? როდის მერე? სულ აქ აჩერებდა და ვინ იდიოტმა აუკრძალა? ააა, ხოო? მაგას ეხლავე დაურეკავს და მისთვის შეიძლება...

ბაბადულის ცოლი არ უყვარს, მინადორა ცოლად იმიტომ მოიყვანა რომ ლამაზია, რომ სხვამ არ თქვას "ეს რა ცოლი მოიყვანაო" და რომ იმ სხვამ თქვას "ვააა"...

ბაბადულის კარგი კავშირები ქონდა წინა მთავრობასთან, კარგი აქვს ეხლანდელთან და უფრო კარგი აქვს ოპოზიციასთან. ყველაფრისთვის მზად არის ბაბადული...

თუ ძალიან გაუჭირდა, ურთიერთობებს მინადორას საშუალებით გამონახავს...

სოფლიდან ჩამოსვლა იყო ძნელი ბაბადულისთვის, თორემ ქალაქში მისთვის ასპარეზი დიდია, დაპირდი ადამიანს და შეუსრულებ თუ არა დანაპირებს ამას ვინ დაეძებს. ამხელა ქალაქში ხომ თითქმის არავინ იცნობს...

ტრილოგიის ეპილოგი

წმინდა ილია მართლის ეს სამი საგანძური თავიდან ბოლომდე გამოხატავს ქართველთა ხასიათს და განწყობას. ეს სამი რამე თუკი ვიწამეთ ვერაფერი მოგვერევა ქვეყანაზე.
მეც დიდმა გულისტკივილმა გადამაწყვეტინა ამ ასე ვთქვათ ტრილოგიის დაწერა, თუმცა ნაკლებად მაქვს იმედი ვინმემ წაიკითხოს და შემდეგ თავის ცხოვრებაში ეს გაატაროს, გაატაროს ღრმად და არა ზერელედ, გაატაროს გულში და არა სხეულის სხვა რომელიმე ნაწილში.

პირობას აქვე ვდებ, რომ მაქსიმალურად ვიქნები ამ სამი კრიტერიუმის ერთგული, დროის ნებისმიერ მონაკვეთში და დედამიწის ნებისმიერ წერტილში მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრების განმავლობაში. მაშინ მომყევით ქართველებო და ერთად გადავარჩინოთ ჩვენი საქართველო.

სარწმუნოება

მართლმადიდებელი
მართლის მადიდებელი
დიდება უფალს, შეგვეწიოს მისი ძალა და მადლი

ეს ერთადერთი რამაა, რის გამოც საქართველო და ქართველობა გადარჩა
კვლავაც გადარჩება, მხოლოდ გადარჩება ის რის შენახვასაც შევძლებთ, უნდა გვწამდეს, ძლიერად, ბრმად
და არა ისე, რომ 30 თეთრიანი სანთელი აანთო ეკლესიაში რომელიმე წმინდანის ხატთან და შესთხოვო: "უფალო, ერთი მერსედესი მაყიდინეო". არ გამოვა ასე, არა. მაგრამ განა ადამიანებს, ამ პატარა არსებებს შესწევთ უნარი რომ გაარჩიონ რა უნდა შესთხოვონ უფალს?

1 კვირაა დედა ანასთან დავდივარ, უამრავი ადამიანია რიგში ჩამდგარი, რომ დედაოს დალოცვა მიიღოს და რიგის გასარკვევად ხანდახან ჩხუბიც დაწყებულა. შე დალოცვილო უფლის მიერ გამოგზავნილ ადამიანთან შედიხარ, რომ შენთვის ილოცოს, შენ კი, შენ ადამიანო, შენ ამ დროს რას ჩადიხარ? იქვე სცოდავ და გინდა დედაომ ზიდოს შენი ტვირთი.
დღეს მაინც განსაკუთრებით გავოგნდი და დედაოს ძალაში საბოლოოდ დავრწმუნდი. პირველად წამყვა მამაჩემი და დედაომ იმწამსვე უთხრა რა აწუხებდა მამას.
ამასთან მე რაც მაწუხებდა ის მითხრა და ჩემს წინას კიდევ თავისი პრობლემების შესახებ ესაუბრა. ამ სამი ადამიანიდან არც ერთს არ გვითქვამს ჩვენ რა გვაწუხებდა, დედაომ თვითონ იცოდა.

კიდევ უამრავი სასწაულის თქმა შემიძლია ჩემი განვლილი ცხოვრებიდან, მაგრამ აქ მარტო ჩემზე საუბარი არ ღირს.

Почем опиум для народа? - იკითხეს ოსტაპ ბენდერის პირით ილფმა და პეტროვმა. იკითხეს რადგან მარქსს ქონდა ამაზე თავისი შეხედულება და ზემოხსენებული ბატონებიც მარქსის იდეოლოგიით იყვნენ გაბრუებულნი. ეს შეკითხვაც მცდარია და ეს აზროვნებაც. უფლის შემწეობით ამ აზროვნებაზე აგებული სახელმწიფო დაინგრა და ხალხი ისევ უფლისკენ შებრუნდა (ნუ ფართო მასები მაქვს მხედველობაში, თორემ ზოგიერთს არც შეუცვლია თავისი მრწამსი).

რატომ არ იცვლიდა ქართველი თავის სარწმუნოებას?
მარტივი პასუხი მაქვს მე ამისთვის. ავიღოთ 10 წლის წინანდელი მოზარდი, რომელიც ქუჩაში ბირჟას ამაგრებდა. ბიჭი აწვებოდა შავ სამყაროს, უნდოდა კანონიერი ქურდობა. აბა ეცადა ვინმეს და ის მრწამსი შეეცვალა, ეძაგა რომ ის სამყარო რომლისკენაც ილტვოდა და ვარდისფერ ფერებში ხედავდა იყო ცუდი და ა.შ. რას იზავდა მოზარდი? რასაკვირველია არ შეიცვლიდა თავის აზრს, მრწამს და ურყევი იქნებოდა. ქართველია ბუნებით და იმიტომ (ვფიქრობ შემდეგი ნაკვესი ქართველებზე იქნება). ქართველისთვის ხომ ყველაზე მძიმე მრწამსის გინებაა.
ხოდა ნუ შევუგინებთ ერთმანეთს მრწამსს, ნუ შევაწუხებთ ერთმანეთს ზედმეტად, გვიყვარდეს უფალი ჩვენი და ერთმანეთი. ამას ქადაგებს ჩვენი სარქმუნოება და ვიყოთ მრავალჟამიერ

მამული

ლილი ნუცუბიძე

საყვარელო მამულო!

საყვარელო მამულო,
შენს სიცოცხლეს ვფიცავარ
გულმა მხოლოდ შენი მზე,
შენი მიწა იწამა.

შენს გაზაფხულს ვუმღერი,
შენს აპრილს და მაისებს,
კალთას გადაგიკოცნი,
უბეს ვარდით აგივსებ.

მწარე იყო წარსული,
რომ დღეის მზით გეხარა,
ჩემო ტკბილო მამულო,
ჩემო კარგო ქვეყანავ.

გვლეწეს, არ გავილეწეთ
გვწვავდნენ, როდი დავიწვით,
სად ხართ, არაგველებო,
ვაჟკაცებო კრწანისის.

მტერზე წამომართულო,
სააკაძის მახვილო,
დროშავ თამარიანო,
არასოდეს დახრილო.

ბაზალეთის ტბის ძირში,
დარწეულო აკვანო,
მამულისთვის დამწვარო,
გმირო მამა-პაპანო!

ხარაჩოებს სიამით,
თვალს რომ წამში მოგტაცებს,
მაღაროსთან, ბრძმედებთან,
შეჭიდებულ ლომკაცებს.

ვუმღერ ყველა მაიას,
ცოტნესა და მამუკას,
ვისაც მტერთან ბრძოლაში წარბის შეხრა არ უყვარს.

ვუმღერ ყველა ერეკლეს,
ავთანდილს და მზექალას,
ვინც მკერდს გადაუდაფნავს
ნამუსიან ქვეყანას.

აი, ვის გამარჯვებას
და სიცოცხეს ვინატრებ,
მზეო, უფრო გაბრწყინდი,
მზეო, უფრო გვინათე.

მიწა ბარაქიანი,
ოქროსფერი ყანები...
საყვარელო მამულო,
გკოცნი, გეთაყვანები.

ღორეშა ვეღარ მიაყოლა...

აფსუს სერგო ორჯონიკიძე, შენ საფლავში უნდა ლპებოდე? თუმცა ეს ჩემი გასაკითხავი ნაღდად არ არის, უფალმა განსაჯოს შენი საქციელი და დანაშაული საქართველოს და ქართველების წინაშე. რასაკვირველია არც დამსახურებებს დაგიკარგავ, მე ვინმე უბრალო მოქალაქე რას მოვალ შენს რევოლუციურ საქმეებთან.

თუმცა შენამდე ბევრმა სცადა და მეტ-ნაკლებად გამოუვიდა კიდეც.
ვისაც არ დაეზარა ყველანი ანიავებდნენ საქართველოს მიწებს

მე თავად შევესწარი თუ როგორ მიყიდა ხერხეულიძის გვარის კაცმა სომეხს 10 ლარად თავისი წილი საქართველო. ეს ხუმრობა სამწუხაროდ კარგად ასახავს დღევანდელ რეალობას.
რაც ჩაგვაბარეს იმის მოფრთხილების მაგივრად კიდევ უარესს ვაკეთებთ, სულ უფრო და უფრო მეტს ვაკლებთ სამშობლოს. უბრალო მათემატიკაა, მთავრობა დგავს ნაბიჯებს, საპასუხოდ საზღვარი გადმოიწევს თბილისისკენ, მერე მოვა ევროკავშირიდან ვიღაც, შეშფოთდება და მოუწოდებს მავანს ჭკვიანად მოიქცეს, საზღვარი ისევ იქ რჩება და საქართველოს იურისდიქცია იქ აღარ ვრცელდება.

ამ მთავრობას კი ამ დროს მეორე ნაბიჯის გადადგმა უნდა, ხოდა დავდივართ მაინ რიდის "გადამწვარ ტრამალზე", ამასობაში კი საზღვარი თბილისიდან 40 კმ-ზე იყო სამხრეთით და ეხლა ჩრდილოეთითაც 40 კმ დარჩა.

სანამ ჩვენ ახალ ნაბიჯზე ვმსჯელობთ, იქნება ჯობია ვაცადოთ და თვითონ დაჭამონ ერთმანეთი იმ დეფაქტო და დეიურე საზღვარს მიღმა მოწინააღმდეგე ძალამ. თანაც წინასაარჩევნოდ დაპირება, რომ დამიბრუნებ აფხაზეთს და ოსეთს აღარაა მომგებიანი პოზიცია, ამითი უფრო აღიარებას ვაკეთებთ, რომ საქართველოს მოკლებული აქვს ტერიტორიები. ხოდა სანამ ყარსის ხელშეკრულება აუმოქმედებია რუსეთს, გავჩუმდეთ და დავაყენოთ რბილი უკანალები, თორემ ჩვენს უკან აზერბაიჯანი დგას და სამხრეთით სომხეთი. თუ სომხებს საქართველოს ტერიტორიებისკენ უჭირავს თვალი და თბილისის ეკლესიაბის მიტაცებაზე არიან გადართულები, ადვილი მისახვედრი არ უნდა იყოს რა უნდა აზერბაიჯანს ჩვენგან. ამიტომ მოვუფრთხილდეთ ჩვენს ტერიტორიებს, ნუ მოვხრით წელში საქართველოს, ჩვენს უკან აზერბაიჯანია...

ენა

ტრილოგიის "ენა, მამული, სარწმუნოება"-ს პირველი ნაწილი


სიტყვა - ენა
რამდენი რამის შემცველია ეს 3 ასო, რამდენი რამის მთქმელი და ამ დროს მუნჯიც.
1978 წელს სწორედ ქართული ენის შესანარჩუნებლად იყო ამხელა გამოსვლები. თორემ ის რუსული სიტყვები რაც უკვე შემოსული იყო ქართულში და კიდევ შემოდის, ისევ დარჩა ქართულში და დღესდღეობით ძნელია შეიყვანო ავტომობილი პროფილაქტორიუმში (და არა პროფილაქტიკაში) და ქართულად განუმარტო ხელოსანს შენი პრობლემა, მანაც მოგისმინოს და არ გაგაჩეროს და შემდეგ ქართულითვე გიპასუხოს, ან შეგიკეთოს ავტომობილი. რა ვუყოთ პლოცკოს, ატვიორტკას და დრელს? არ შეიძლება გავაძევოთ ისენი და ვიხმაროთ ბტყელტუჩა, სახრახნისი და ბურღი. რატომ ვხმარობთ სალაშინს, როცა სარანდავი გვაქვს? და კიდევ ვამბობთ რომ რუსები არიან ჩვენი მტრები?
არა ბატონებო და ქალბატონებო, ჩვენი მტრები ამ შემთხვევაში ჩვენ თვითონვე ვართ. ამ ტრილოგიის სახელის ავტორმა ისიც ბრძანა თავის დროზე "ჩვენი თავი ჩვენადვე გვეკუთვნოდესო", მაგრამ მაშინ დაიწყება ჩვენი უბედურება. ეხლა სხვები გვეუბნებიან რომელ მხარეს წავიდეთ, რა ვაკეთოთ, როგორ მოვიქცეთ, მაგრამ ეს ყველაფერი რომ ჩვენზე იქნება ისევ დაიწყება მტრობა, შუღლი და შინააშლილობა. ისევ ირბენენ ქართველნი უცხო ქვეყნის მეფის კარზე და მერე ისევ დაიწერება სიტყვები "საფრანგეთს ვთხოვოთ დახმარება, გვიშველისო? სასაცილოა..."
მართლაც რომ სასაცილოა, მით უფრო რომ, ვითომ არაფერი არ ხდება, მაგრამ ჩვენი ენა ძლიერ ტრანსფორმაციას განიცდის და უგუნურთა ხელში საკმაოდ დიდი იარაღია საქართველოს წინააღმდეგ მიმართული. ხშირად გაიგებ ტერმინებს "ეხა" - ანუ "ეხლა" (აქ ქართველებს ასო ბგერა "ლ"-სთან გართულьებული ურთიერთობიდან გამომდინარე ძალით შეცდომა აქვთ ალბათ
"მივდივარ სახში" - ანუ "მივდივარ სახლში", მაგრამ ლ მაინც გამოტოვებულია, ამჯერად ეზარება თქმა ადამიანს და რა ქნას
მთავარია, რომ ჩვენ ენა შევინარჩუნოთ. ამისთვის კი რამოდენიმე ნაბიჯია გადასადგმელი სწორი მიმართულებით, თორემ ისიც ნაბიჯი იყო ბატონ ლევან ღვინჯილიას გადაცემაც რომ დაუხურეს და კომუნისტების დროს მოამბეში გამოყოფილი 10 წუთი რომ წაართვეს.
განათლების მინისტრი რომ სიტყვა "ბავშვი"-ს წერაში შეცდომას დაუშვებს, უკვე შეცდომაა
მალადეც კახა თუ ვინცხა ლომაია შენ, მალьადეც

არადა იოანე ზოსიმე ბრძანებს
"დავიწყებული არს ენაჳ იგი ქართული..."
ქართული ხომ ღმერთების ენაა

დედაქალაქი? მე და ქალაქი

ქალაქი არის ორგანიზმი და მისი მოვლა-პატრონობა სულაც არ არის დაკავშირებული ფინანსურ სახსრებთან.
მახსოვს პატარაობაში, ჯერ კიდევ გაზეთები აუცილებლად რომ უნდა გქონოდა გამოწერილი, მოგვდიოდა სახლში გაზეთი "თბილისი". იგი საინტერესო იყო ფართო მასებისთვის ნეკროლოგებით (რა ახლოა ჩემს ბოლო სამსახურთან ეს სიტყვა). ჩემთვის კი ამ გაზეთს სხვა დატვირთვა ქონდა. მასში იბეჭდებოდა სვეტი სათაურით "სიტყვა საქმიანი". რას ემსახურებოდა ეს სვეტი? რამდენი საინტერესო რამე ეწერა შიგნით. მაგალითად:

-კალინინის ქუჩაზე 4 ლამპიონი ზედიზედ არის ჩამქრალი, ქუჩა ბნელია და სახიფათოა იქ გავლა - ეხლანდელი მკითხველისთვის სასაცილოა ეს ციტატა, მაგრამ მაშინ ორმოებით იყო სავსე იქაურობა და ტრავმის გარეშე იშვიათად სიბნელეში გადარჩენილიყო სტუმარი, თორემ ადგილობრივმა მაცხოვრებელმა იქაური ორმოები ისე ზეპირად იცოდა, რომ სიბნელეშიც კარგად ხედავდა. თუმცა ეს გაფრთხილება არ იყო მოსახლეობისადმი მიმართული. შემდეგი ფრაზით ადვილად მიხვდება მკითხველი თუ რას ემსახურებოდა სვეტი სახელად "სიტყვა საქმიანი".
-ნუცუბიძის პლატოს მე-3 მ/რ-ის X კორპუსიდან არ გააქვთ ნაგავი - შესანიშნავი ციტატაა. უფრო ეს იყო მოწოდება - მენაგვეებო ყველა ქვეყნისა შეერთდით, დაირაზმეთ და ერთად მიდით ნუცუბიძის პლატოზე, მე-3 მ/რ-ის X კორპუსთან და მოაცილეთ ნაგავი სანამ სხვა მენაგვეს ჩამოუვლია და გაუკეთებია თქვენი გასაკეთებელი.

და ასეთი უამრავი იყო. გაზეთი გამოდიოდა კვირაში სამჯერ და თითოში 10 პრობლემა მაინც ეწერა. მე კი არც ერთი არ გამომრჩებოდა და ხანდახან მივდიოდი კიდეც მისამართზე პრობლემის სანახავად.

დღევანდელ თბილისს კი პრობლემები არათუ მოაკლდა არამედ მოემატა.
ძველი უბანი ინგრევა, ახალი უბანი კი - შენდება.
მაგრამ შენდება კარგად და ხარისხიანად?
ვინ არის ის ვინც აშენებული სახლის ჩაბარებაზე ხელი უნდა მოაწეროს? და რომ აწერს ეს ხელმოწერა გარანტია იმისა, რომ სახლი მყარია და ხვალ-ზეგ არ ჩამოინგრევა? რომ ამ ადამიანს ნანახი აქვს ე.წ. დახურული სამუშაოების მიმდინარეობა და იქ ნორმაშია ყველაფერი? 50-იან წლებში აშენებულ სახლებს მსგავსი პრობლემა არ აქვთ. არც 60-იანში და 70-იანის მშენებლობაშიც იშვიათად იყოს ასეთი კაზუსები. მაგრამ 80-იანი წლებიდან ქართველის ფენომენი ასწრებს მოვლენებს და მიწისქვეშა საქმიანობას და სამშენებლო საქმიანობას ერთნაირი გულგრილობით აკეთებს, პრინციპით "არ ჩანს და ვინ გაიგებს".
მიწისქვეშეთი - ეს კიდევ ცალკე ფენომენია ჩემი ქალაქის. აქ არსებულმა წყლებმა ნახევრად მიანგრია ძველი უბანი და არც ამ ახალს დააყრის კარგ დღეს მე ასე მგონია. ჩემი სახლი ნახევრად წყალზე დგას და ამ პრობლემას ახლოს ვარ გაცნობილი.
ცირა ელისაშვილთან დაწერილი რეფერატი ძირითადად მიწისქვეშა წყალს ეხებოდა და ძველი უბნის ძირითადი დამანგრეველიც ეგ არის.

მივხედოთ ქალაქს

SOS




ძალიან დიდი სიამოვნებით ვიქნები ქალაქის მერი, არ მინდა ის მილიონები რაც 1992 წლის მერე ყველა მერმა იშოვა.
არ მინდა მილიონი!!!
მინდა ვემსახურო ჩემს ქალაქს

პირველი ჩემი ნამუშევარი

მთელი დღე სახლში ჯდომის შემდეგ გადაწყდა
შემექმნა ჩემი აზრების სამყარო


რაც აქამდე მიფიქრია ყველაფერი მაინც გაკეთებულა და ჯერჯერობით კარგი შედეგიც მოუტანია
ვნახოთ აწი რა იქნება