Life's shit

???
არ გეგონოთ უკმაყოფილო ვიყო ცხოვრებით :)
უბრალოდ ასეთია მთლიანობაში ყველაფერი რაც ირგვლივ ხდება.
დაბადებიდან ჭედავს ადამიანი ცხოვრებას, მაგრამ ხანდახან გამოჭედილის არ ვიცი და ნეხვისგან გამოძერწილი გამოსდის. ავიღოთ მაგალითები ისტორიიდან? კი ბატონო:
ვლადიმერ ილიას ძე ულიანოვი, კაცობრიობისთვის ცნობილი როგორც ლენინი. იბრძოლა ცარიზმის წინააღმდეგ, თქვა თავის სიტყვა, რომელსაც 1 დიდი სახელმწიფო 70 წელი მისდევდა და გამოჭედა თავის ცხოვრება. მაგრამ...
ეს მაგრამ არის რომ ყველაფერს თავდაყირა აყენებს. ამ სახელმწიფომ მიწა არ აღირსა და არ დაკრძალა. რას გავს ეს? რასაკვირველია ნეხვის ძეგლს :)
აგერ ვლადიმერ პუტინი (რუსეთის პრეზიდენტი): გმაოჭედა თავისი ცხოვრება, ობოლი ბიჭი (ძალით გაობლებული, კასპელი) წავიდა და იქამდე იომა სანამ პრეზიდენტი არ გახდა. გახდა და რა? თავისი ცხოვრება მოიწყო, სამაგიეროდ თავისი სამშობლო (რადგან მშობლები კასპში ყავს, სამშობლოც საქართველოა) მაგინებლად გაიხადა და რკინის გამოჭედვის მაგივრად ნეხვის ძეგლი დაიდგა :)
კიდევ მაგალითები? ეხლავე. ნიკოლა სარკოზი... ამისთვის შეიძლება გამკიცხონ ძლოვნებმა, მაგრამ მაინც:
ცოლები მეგობრებს წაართვა და თვითონ ყავდა ყველა. გამოჭედა თავის ცხოვრება, ყველა ცოლი ულამაზესი ყავდა, მაგრამ არ შერჩა მეგობარი. ნეხვის ძეგლია აბა რა, უმეგობრო ადამიანი თვითონაც ნეხვია. :)

უამრავი მაგალითების მოტანა შეიძლება, მაგრამ ჯერ ისტორიამ შეაფასოს ეს რკინები და ნეხვები :)

პ.ს. არ ვიცი მკითხველო იცი თუ არა, მე დავწერ. თუ იცი გამეორება ცოდნის დედაა და თუ არ იცი – გამოგადგება:
საფრანგეთში გარდაცვლილ ადამიანს, რამდენადაც დიდი არ უნდა იყოს იგი, ჩვეულებრივ სასაფლაოზე კრძალავენ. დროის გასვლის შემდეგ (მგონი 25 წელიწადია ვადა), გადახედავენ ამ ადამიანის ნამოღვაწარს და შემდეგ გადაასვენებენ პანთეონში. ჩვენ კი ჟვანიას ცხედარს გაციება არ ვაცადეთ, წერეთელზე პანთეონში წინა პლანზე დავკრძალეთ. იქნებ არ იყო ღირსი და კეკესავით (სტალინის დედა) არაძვირფას სამარხებში უნდა მოვიხსენიოთ?

დროა ამაზე დავფიქრდეთ მგონი...