ალბერტო მორავია, "ნახვამდის"

მოთხრობაში საუბარია ადამიანზე, რომელიც ციხიდან თავისუფლდება და ციხის უფროსს დაემშვიდობა:
-ნახვამდის ბატონო ციხის უფროსო.
-თქვენ გინდოდათ გეთქვათ მშვიდობით?
-დიახ...
იმ ციხეში სხვის გამო იჯდა მოთხრობის გმირი და გამოსვლის დღესვე ნახულობს და კლავს კიდეც ვინც ყალბი ჩვენება მისცა. შემდეგ ისევ იმ ციხეში ბრუნდება და ციხის უფროსსაც ნახულობს.

დამშვიდობება "ნახვადმის" ნიშნავს - სანამ გნახავ, გნახავ მალე და ა.შ.
რამდენ ასეთ შეცდომას ვუშვებთ დღეს ქართველები?
ჩამოვთვლი რამოდენიმე მათგანს:
ქართულ-ოსური კონფლიქტი (!?)
ქართულ-აფხაზური კონფლიქტი (!?)
ორივე შემთხვევაში ჩვენ თვითონ ვაღიარებდით რომ ისენი მხარეები არიან, არადა ქვეყანაში ან სამოქალაქო ომი იყო (უკეთეს შემთხვევაში) ან უცხო ქვეყანას ვეომებოდით და ქარის წისქვილი გვეგონა (უარეს შემთხვევაში). ორივე ცუდია, ომი საშინელებაა

მთელი ქვეყანა შავ ფერებშია ჩაცმულ-ჩასმულ-ჩამჯდარი
აუცილებლად შავი მაქნანა უნდა ყავდეს ჭეშმარიტ ქართველს, აუცილებლად უნდა შავად იყოს მინები ჩაბურული (რომელიმე სპეცსამსახურის მსგავსად და ამავე დროს ეზიზღებათ პოლიცია და წესრიგი ქართველთ), უნდა ეცვას შავი ტანისამოსი და მაშინ არის მიმზიდველი
რანაირად გამოსწორდება ქვეყანა თუ ასე გაგრძელდება?

მორავიას სიტყვებს ვიტყვი:
ადამიანებს ჩვენი ქვეცნობიერი "მე" გვალაპარაკებს და ხშირად განსაზღვრავს ჩვენს მომავალს
ვნახოთ რა იქნება მომავალში