რამდენი რამეა სათქმელი და რა ძნელია რამის თქმა. ადამიანები უდიდესი გაჭირვების შემხედვარენი იძულებულნი არიან უმდაბლეს საფეხურზე იმუშაონ და აკეთონ რაღაც საქმე, ოღონდ ფულის მასა ტრიალებდეს ხელში. მაგრამ დალოცვილო, მაინც აკეთებ და მაინც აკეთებ ხომ? გააკეთე ისე, რომ არავის არ დაჭირდეს შენი ლანძღვა და გინება, არავის არ შეუქმნა საფრთხე და სიამოვნება მიაყენო ხალხს. ის შენი 2 დიპლომი მთლად ტყუილად ხომ არ მოგცეს, ყველა მგზავრს რომ შესჩივი არა? რა უნდა იმის შეგნებას, რომ წითელი იმისთვის არ არის რომ შეგაფერხოს, რომ შენი გზა მაგ დროს არ არის. იმის შეგნებას რაღა უნდა, რომ მგზავრი მესამე ხაზში არ იქნება. ან რა ბედენაა ის, რომ ტუალეტში სახლში მიხვიდე და ქუჩის კუთხეში არ მოითავო.
იმისათვის რომ დედაქალაქში მოწესრიგდეს მგზავრთა გადაყვანის პრობლემა უმარტივესი პროცედურების წყებაა გასატარებელი ქალაქის პოლიტიკაში. მაგრამ ამას ყველაფერს "ფილტვი" ჭირდება, "ფილტვი".
ხულიგანი მძღოლები
"პატრულის დედა..."
"სითი პარკის დედა..."
"ამ მთავრობის დედა..."
"რა დრო დადგა, წითელზე ვეღარ მოხევ ტოოო..."
"დრიფტით მოსახვევში შევედი და პატრულმა გამაჩერა, რა უნდოდათ ჩემგან?..."
და უამრავ ასეთ ფრაზას გაიგებთ ქუჩის ფავორიტი მძღოლებისაგან ხშირად
ქუჩაში გამვლელი, რომელიც ქუჩის უაზრო ადგილზე გადასვლისას მანქანამ გაიტანა
"ჩემთვის გადავდიოდი, რა უნდოდა ჩემგან?" - კიდევ იოლად გადარჩა ამ სიტყვების ავტორი, არაფერი არ ქონდა მოტეხილი, მაგრამ თავისთვის ნამდვილად არ გადადიოდა
თითქმის ერთი და იგივეა ყველგან, ყველანი განსაკუთრებულნი ვართ
