გასაუბრება მფარველ ანგელოზთან

სულმნათ ნოდარ დუმბაძეს ღმერთთან გასაუბრება აქვს დაწერილი.

მე სად მივალ და სად შევედრები ბუმბერაზ მწერალს 

ინფაქტიც არ გადამიტანია 

ამიტომ მფარველი ანგელოზით დავკმაყოფილდები 

 - მგონი თავი შეგაწყინე 

- საიდან მოიტანე?
- აბა რა იყო ეს?
- რა?
- ეს ავარია არაფერი იყო?
- მე შენ გადაგარჩინე
- რას?
 - უარესს
- მეტი უარესი რა უნდა ყოფილიყო
ანგელოზი დადუმდა, უფლება არ ქონდა ახსნა-განმარტებები ეძლია, მითუმეტეს მოკვდავისთვის.
- ხმა გამეცი
- თავი დამანებე
- აი, ხომ ხედავ, მაინც საუბრობ
- არ შეიძლება განახო ის რაც შენ უნდა შეგმთხვეოდა
- იქნებ მაინც? - მუდარა თვალის უპეებში მოაწვა
- მაინც? საიდან დავიწყო?
- სულ თავიდან
- თავიდან - ბრაზით ჩაილაპარაკა ანგელოზმა - შეგიძლია ხელი მათხოვო? - შემდეგ თვალებზე ხელი მიაფარა - დახუჭე...

 მანქანა გმირთა მოედნიდან ტელევიზიისკენ გაქანდა, გვირაბის კედელს მიუყვებოდა, კედელი რომ მთავრდებოდა, ბოლოში პატარა გასაძრომი იყო, გვირაბიდან კი მანქანა ამოდიოდა, შეჯახება გარდაუვალი იყო. რაღაცამ გვირაბიდან მომავალი შეაფერხა და ანდროს მანქანა მარტივად გაძვრა, უავარიოდ. გვირაბის კედლის ბოლოზე კი ანგელოზი იჯდა და უკმაყოფილოდ იქნევდა თავს. ანდროსაც გაახსენდა, ეს პირველი დღე იყო როცა საჭესთან დაჯდა ქალაქში...

 მეორე გახსენება წყნეთიდან წამოსვლის იყო. მეგობრის მამის მანქანას მუხრუჭები გადაუხურდა და გაეთიშა. სადღაც ბოლოში სატერფული რაღაცას ედებოდა, მანქანა კი არ ჩედებოდა. 2 მოსახვევის მერე სიჩქარე რომ გაიზარდა, ბოლო ცდაზე ოდნავი შენელება იგრძნო ფეხში ანდრომ და შანსი ხელიდან არ გაუშვა. მაშინ არ შეუმჩნევია, მფარველი ანგელოზი კაპოტიდან ამოიზიდა, სიმწრის ოფლი ასხამდა...

 მესამეს ნახვა აღარც უნდოდა, მაგრამ თვითონ ვეღარ მართავდა სიტუაციას... ბაკურიანის დათოვლილ გზას მიუყვებოდა, ახალი საბურავები ქონდა მანქანას და მშვიდად იყო. მოსახვევიდან კი აწყვეტილი გამოვარდა ვიღაცის ჟიგული. ანდროს რეაქცია არც ქონია, ძალიან ახლოს და ძლიან სწრაფად გაუარა მანქანამ და ხევში გაუჩინარდა. დიდხანს ათვალიერა ხევი მაშინ მაგრამ მანქანის კვალი არსად ჩანდა. მხოლოდ 3 დღის მერე იპოვესო ასე გაიგო ამბავი ბაკურიანში. მფარველი ანგელოზი კი იქვე ქვაზე იჯდა და ოხრავდა...

- აღარ მინდა - გაოფლილი შუბლიდან ხელის მოცილება უშედეგოდ სცადა ანდრომ
- ჯერ სად ხარ - ღიმილით მიუგო ანგელოზმა, რადგან ყველაზე დიდ ხიფათზე მივიდნენ.

იმ ავარიაში 2 ადამიანი დაინვალიდდა. ახალი წლის ღამეს ანდრომ სპეციალურად არ დალია, საჭესთან ვარო - მოიმიზეზა. მეგობრებთან იყვნენ საქეიფოდ და გარეთ გამოსულებს ყინვა რომ ეცათ ცხვირ-პირში ანდრო უსიამოვნოდ შეიშმუშნა. ფრთხილად დაძრა მანქანა, მაგრამ ყინულზე დამდგარმა მანქანამ მართვა დაკარგა. როცა მართვა გაასწორა დაინახა როგორ აფრინდა ანგელოზი და დამშვიდდა, მაგრამ შემთხვევას არ ეძინა. იქედან დაძრულებს მარილის საფრქვევი მანქანა უკუსვლით შეეჯახათ. შუაში 2 მუშა მოყვა...

 და ბოლოს... ტრეკზე ვირაჟიდან გამოსულმა წინ შემოტრიალებული მანქანა დაინახა, მაგრამ ძლიან გვიანი იყო რამის მოქმედება, აირბაგის გახსნის ხმა ახსოვდა მხოლოდ... 

ანგელოზმა ხელი შეუშვა, სიმწრის ოფლი სდიოდა ანდროს.
 - ნუთუ აქაც დამიცავი?
- კი - მშვიდად მიუგო ანგელოზმა
- უარესი რა უნდა მომხდარიყო?
- ხომ არ გგონია ეხლა დედამიწაზე გესაუბრები? მაგრამ დროა დაუბრუნდე შენს სამყოფელს და ნუ მცდი, ერთხელაც შეიძლება უძილობით გადავიღალო და მერე სხვისი გავხდები, ეხლა კი გელოდებიან, დროზე მოუსვი აქედან... - ეს თქვა და ხელი აიქნია, ანდროს კი იატაკი გამოეცალა და სადღაც დაბლა დაიწყო ვარდნა. ადრენალინის მოზღვავებამ ცუდად გახადა და ყურებში ჩაესმა ხმა
- შოკი - მედდა აპარატთან იდგა და ექიმს გულმოდგინედ ედო მკერდზე ელექტროშიკის 2 ცალი ელექტროდი. ანდრომ თვალი შეარხია და ოთახში რაღაც აწრიპინდა, ექიმებმა წინ და უკან სირბილი დაიწყეს...